Hans Chrystian Andersen - Dziewczynka z zapałkami, e-Booki, H. Ch. Andersen
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Hans Christian Andersen
Dziewczynka z zapałkami
Było bardzo zimno; śnieg padał i zaczynało się już
ściemniać; był to ostatni dzień w roku, wigilia
Nowego Roku. W tym chłodzie i w tej ciemności szła
ulicami biedna dziewczynka z gołą głową i boso;
miała wprawdzie trzewiki na nogach, kiedy
wychodziła z domu, ale co to znaczyło! To były
bardzo duże trzewiki, nawet jej matka ostatnio je
wkładała, tak były duże; i mała zgubiła je zaraz,
przebiegając ulicę, którą pędem przejeżdżały dwa
wozy; jednego trzewika nie mogła wcale znaleźć, a z
drugim uciekł jakiś urwis; wołał, że przyda mu się on
na kołyskę, kiedy już będzie miał dziecko.
Szła więc dziewczynka boso, stąpała nóżkami, które
poczerwieniały i zsiniały z zimna; w starym fartuchu
niosła zawiniętą całą masę zapałek, a jedną wiązkę
trzymała w ręku; przez cały dzień nie sprzedała ani
jednej; nikt jej nie dał przez cały dzień ani grosika;
szła taka głodna i zmarznięta i wyglądała taka
smutna, biedactwo! Płatki śniegu padały na jej długie,
jasne włosy, które tak pięknie zwijały się na karku,
ale ona nie myślała wcale o tej ozdobie. Ze
wszystkich okien naokoło połyskiwały światła i tak
miło pachniało na ulicy pieczonymi gęśmi.
„To przecież jest wigilia Nowego Roku” –
pomyślała dziewczynka. W kącie między dwoma
domami, z których jeden bardziej wysuwał się na
ulicę, usiadła i skurczyła się cała; małe nożyny
podciągnęła pod siebie, ale marzła coraz bardziej, a w
domu nie mogła się pokazać, bo przecież nie
sprzedała ani jednej zapałki, nie dostała ani grosza,
ojciec by ją zbił, a w domu było tak samo zimno,
mieszkali na strychu pod samym dachem i wiatr
hulał po izbie, chociaż największe szpary w dachu
zatkane były słomą i gałganami. Jej małe ręce prawie
całkiem zamarzły z tego chłodu. Ach, jedna mała
zapałka, jakby to dobrze było! Żeby tak wyciągnąć
jedną zapałkę z wiązki, potrzeć ją o ścianę i tylko
ogrzać paluszki! Wyciągnęła jedną i „trzask”, jak się
iskrzy, jak płonie! mały ciepły, jasny płomyczek, niby
mała świeczka otoczona dłońmi! Dziwna to była
świeca; dziewczynce zdawało się, że siedzi przed
wielkim, żelaznym piecem o mosiężnych
drzwiczkach i ozdobach; ogień palił się w nim tak
łaskawie i grzał tak przyjemnie; ach, jakież to było
rozkoszne! Dziewczynka wyciągnęła przed siebie
nóżki, aby je rozgrzać także – a tu płomień zagasł.
Piec znikł – a ona siedziała z niedopałkiem siarnika w
dłoni.
Zapaliła nowy, palił się i błyszczał, a gdzie cień padł
na ścianę, stała się ona przejrzysta jak muślin; ujrzała
wnętrze pokoju, gdzie stał stół przykryty białym,
błyszczącym obrusem, nakryty piękną porcelaną, a
na półmisku smacznie dymiła pieczona gęś, nadziana
śliwkami i jabłkami; a co jeszcze było wspanialsze,
gęś zeskoczyła z półmiska i zaczęła się czołgać po
podłodze, z widelcem i nożem wbitym w grzbiet;
doczołgała się aż do biednej dziewczynki; aż tu nagle
zgasła zapałka i widać tylko było nieprzejrzystą,
zimną ścianę.
Zapaliła nowy siarnik. I oto siedziała pod
najpiękniejszą choinką; była ona jeszcze wspanialsza i
piękniej ubrana niż choinka u bogatego kupca, którą
ujrzała przez szklane drzwi podczas ostatnich świąt;
tysiące świeczek płonęło na zielonych gałęziach, a
kolorowe obrazki, takie, jakie zdobiły okna sklepów,
spozierały ku niej. Dziewczynka wyciągnęła do nich
obie rączki – ale tu zgasła zapałka; mnóstwo
światełek choinki wznosiło się ku górze, coraz wyżej i
wyżej, i oto ujrzała ona, że były to tylko jasne
gwiazdy, a jedna z nich spadła właśnie i zakreśliła na
niebie długi, błyszczący ślad.
– Ktoś umarł! – powiedziała malutka, gdyż jej stara
babka, która jedyna okazywała jej serce, ale już
umarła, powiadała zawsze, że kiedy gwiazdka spada,
dusza ludzka wstępuje do Boga.
Dziewczynka znowu potarła siarnikiem o ścianę,
zajaśniało dookoła i w tym blasku stanęła przed nią
stara babunia, taka łagodna, taka jasna, taka
błyszcząca i taka kochana.
– Babuniu! – zawołała dziewczynka – o, zabierz
mnie z sobą! Kiedy zapałka zgaśnie, znikniesz jak
ciepły piec, jak gąska pieczona i jak wspaniała
olbrzymia choinka! – i szybko potarła wszystkie
zapałki, jakie zostały w wiązce, chciała jak najdłużej
zatrzymać przy sobie babkę, i zapałki zabłysły takim
blaskiem, iż stało się jaśniej niż za dnia. Babunia
nigdy przedtem nie była taka piękna i taka wielka;
chwyciła dziewczynkę w ramiona i poleciały w
blasku i w radości wysoko, wysoko; a tam już nie
było ani chłodu, ani głodu, ani strachu – bowiem były
u Boga.
A kiedy nastał zimny ranek, w kąciku przy domu
siedziała dziewczynka z czerwonymi policzkami, z
uśmiechem na twarzy – nieżywa: zamarzła na śmierć
ostatniego wieczora minionego roku. Ranek
noworoczny oświetlił małego trupka trzymającego w
ręku zapałki, z których garść była spalona. Chciała się
ogrzać, powiadano; ale nikt nie miał pojęcia o tym,
jak piękne rzeczy widziała dziewczynka i w jakim
blasku wstąpiła ona razem ze starą babką w
szczęśliwość Nowego Roku.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]