Hanna Krall - Dzieje Getta Jako Historia Umierania, #EBOOK
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Dzieje getta jako historia umierania : Hanna Krall „Zdążyć przed Panem Bogiem”.
Hanna Krall słynna warszawska dziennikarka oparła książkę „Zdążyć przed Panem
Bogiem” na reportażu przeprowadzonym z Markiem Edelmanem, ostatnim żyjącym
przywódcą powstania w getcie warszawskim. Utwór Hanny Krall ma charakter
dokumentalny, jest relacją bezpośredniego, wiarygodnego świadka uczestnika wydarzeń w
getcie. Specyficzną cechą tego reportażu jest zupełny brak komentarza odautorskiego.
Autorka ogranicza się do zadawania pytań i rejestrowania odpowiedzi.
Akcja książki rozgrywa się na dwóch płaszczyznach czasowych.
Płaszczyzna pierwsza to powstanie w getcie warszawskim, walki uliczne, walki w domach i
bunkrach, walki drobnych grup w ruinach getta. Do fazy pierwszej można też zaliczyć
wspomnienie Edelmana na temat transportu Żydów na Umschlagplatz, a stamtąd do
Treblinki.
Drugą płaszczyznę czasową utworu stanowią wydarzenia współczesne, zwłaszcza praca
Marka Edelmana jako kardiochirurga.
Tematem reportażu Hanny Krall „Zdążyć przed Panem Bogiem” jest powstanie w
getcie warszawskim. Marek Edelman oprócz opisu powstania w getcie, przytacza fakty i
zdarzenia rozgrywające się przed jego wybuchem. Wspomnienia Edelmana są wstrząsające i
przerażające. Bohater w sposób prostu przedstawia dramatyczne wydarzenia rozgrywające się
w getcie. Wstrząsające wrażenia robią wspomnienia o głodzie.
„Śmierć z głodu była równie nieestetyczna jak życie. Niektórzy zasypiają na ulicy z
kęsem chleba w ustach lub w czasie próby wysiłku fizycznego, na przykład w czasie biegu za
zdobyciem chleba.”
Edelman przytacza wyniki badań nad głodem:
„Lekarze w getcie prowadzili badania nad głodem, bowiem mechanizm śmierci
głodowej był dla medycyny wtedy niejasny...”
Badania wyszczególniły trzy stopnie wychudzenia, odnoszące się do utraty nadmiaru tłuszczu
z organizmu, spadek wagi, która przeciętnie wynosiła od 30 do 40 kg, skóra stawała się blada,
a nieraz i sina. Ludzie pod wpływem głodu z czynnych zmieniali się w apatycznych i
ospałych, zawsze byli senni.
„O głodzie nie pamiętali, nie zdawali sobie sprawy z jego istnienia, jednakże na widok
chleba stawali się nagle agresywni, pożerali łapczywie mimo, że narażali się na bicie...”
Edelman porównuje śmierć głodową do śmierci fizjologicznej ze starości.
Jedyną szansą na przetrwanie były tzw. numerki życia - było ich 40-tysięcy. Niemcy dali je
Gminie, aby je rozdzieliła.
„Ten, kto będzie miał numerek, zostanie w getcie. Wszyscy inni pójdą na
Umschlagplatz.”
Przy Umschlagplatz mieściło się ambulatorium, pracowały w nim uczennice szkoły
pielęgniarskiej. Niemcy do ostatnich chwil podtrzymywali w ludziach przekonanie, że jadą z
Umschlagplatzu do pracy. Niestety była to nieprawda. Ta akcja hitlerowska miała na celu
eksterminację narodu Żydowskiego. Aby uchronić ludzi od wywózki pielęgniarki łamały nogi
ludziom - ratując ich w ten sposób przed pewną śmiercią. Numerki życia chroniły także od
wywózki:
„Komu się należą. Czy jest taka miara, według której można rozstrzygnąć, kto ma
prawo żyć ? ”
Bardzo bohaterską postawą wykazała Tenenbaumowa - przełożona pielęgniarek. Miała córkę,
która nie dostała numerka. Tenenbaumowa dała jej swój numerek, mówiąc:
„Potrzymaj chwilę, ja zaraz wrócę... , poszła na górę i połknęła fiolkę luminalu.”
Prawie wszystkie historie o ludziach, które Edelman przytacza kończą się śmiercią. Jest to
wyścig z Panem Bogiem oznaczonym celem „zdążyć” - przeszłość, na przykład zdążyć
połknąć cyjanek.
Utwór ma także rzeczywistość teraźniejszą na przykład „zdążyć” operować pacjenta.
Edelman nie bał się ryzyka, jeżeli chodziło o dobro chorych. To on namawiał profesora do
podejmowania decyzji operowania w przypadkach beznadziejnych. Marek Edelman wyjaśnia,
że robił to dlatego iż:
„Każda, najmniejsza nawet szansa życia staje się bardzo ważna.”
Hanna Krall rozpoczyna swój reportaż pytaniem o dzień 19 kwietnia, gdy wybuchło
powstanie. Marek Edelman w pewien sposób zostaje sprowokowany tym pytaniem przez
dziennikarkę. Udziela autorce wywiadu o wybuchu powstania, o jego uczestnikach,
przywódcach i o motywach działania powstańców. Edelman mówiąc o powstaniu usuwa swą
osobą na drugi plan. O dramatycznych zdarzeniach mówi bez wzniosłości, bez idealizowania
- zwyczajnie. W 1942r. 22.VII przez sześć tygodni trwała akcja likwidacji getta. W tym
czasie wywieziono do Treblinki
około 400 tyś. ludzi. Gdy 19.IV 1943r. hitlerowcy przystąpili
do likwidacji getta, powitały ich strzały. Pomimo nieproporcjonalnych w stosunku do
Niemców sił, bo powstańców polskich Powstanie w getcie było kierowane przez żydowską
organizację bojową
było 220, a Niemców 2090.
Niemcy
dysponowali lotnictwem, 82
karabinami maszynowymi, 135 pistoletami, 1358 karabinami. Na jednego powstańca
przypadał jeden rewolwer, pięć granatów, pięć butelek zapalających, na każdy teren trzy
karabiny, dwie miny, jeden automatyczny pistolet. Powstańcy zdołali zadać wrogowi duże
straty w walce. Ważne były motywy powstańców. Edelman wielokrotnie mówił, że strzelał,
bo chcieli pokazać światu, że „Ludzie zawsze uważali, że strzelanie jest największym
bohaterstwem.”
Powstańcy byli bardzo młodzi. Sam Marek Edelman miał wtedy 22 lata i pasmo
wstrząsających przeżyć za sobą. Anielewicz - późniejszy przywódca powstania w getcie był
młodszy o rok.
Anielewicz został przywódcą, gdyż sam Edelman miał być jego zastępcą.
Był ambitny, trochę dziecinny, ale zdolny i oczytany. Wspomina, że przed wojną:
„...mieszkał na Solcu. Jego matka sprzedawała ryby, jak zostawały, to kazała mu kupować
czerwoną farbę i farbować skrzela, żeby wyglądały jak świeże. Był stale głodny. Kiedy
przyjechał z Zagłębia do nas i daliśmy mu jeść, zasłaniał talerz ręką, żeby mu nie zabrano”.
Anielewicz przez cały czas wierzył w zwycięstwo, pragnął wyświadczyć Ojczyźnie
przysługę, jako prawdziwy patriota: „Idziemy na śmierć - wołał „Nie ma odwrotu, zginiemy
dla honoru, dla historii...”” 18.V. Niemcy wykryli i opanowali siedzibę powstańczego
dowództwa w bunkrze przy ulicy Miłej, a jego członkowie z Anielewiczem na czele popełnili
samobójstwo. Edelman stwierdził, że: „Tego nie należało robić mimo, że to bardzo dobry
sumbol”.
Spytany przez dziennikarkę, czy się bał odpowiedział, Ze nie: „Nie denerwowałem się -
pewnie dlatego, że właściwie nic nie mogło się zdarzyć. Nic większego niż śmierć, zawsze
chodziło przecież o śmierć, nigdy ożycie”.
Po początkowym zaskoczeniu Niemców do akcji wkroczyły wzmocnione siły SS i
Wermachtu pod dowództwem Jurgena Stroopa, niszcząc i paląc dom po domu. Opór w getcie
gasł, przenosząc się do podziemnych kryjówek, systematycznie niszczonych przez wroga.
W bardzo ciekawy sposób Edelman porównuje powstanie w getcie z powstaniem z
sierpnia 1944 r. w Warszawie. Bohater był jego uczestnikiem.
„Cóż to za piękne życie i piękna śmierć. Prawdziwie estetyczna śmierć. Tylko tak
należy umierać. Ale tak żyją i umierają piękni i jaśni ludzie. Czarni i brzydcy żyją i umierają
nieefektownie w strachu i ciemności”.
Edelman wyznaje, że w powstaniu warszawskim
.....
: „wspaniała, komfortowa walka” - gdyż
nie było muru, wszystko działo się w dzień, wokół byli inni ludzie.
To co nastąpiło 19.IV. „...było tęsknotą za pięknym umieraniem. Dokonanie wyboru
między życiem a śmiercią jest ostatnią szansą na zachowanie godności”.
Świat uważał w relacji Edelmana, że pięknie jest umierać w walce, a więc pragnęli pokazać,
że potrafią:
„Ludzie zawsze uważali, że strzelanie jest największym bohaterstwem. Chodziło tylko o
wybór umierania”.
Reportaż Hanny Krall jest przejmującą książką o holokauście, o umieraniu i walce o
życie. Autorka przedstawiła nam głównego bohatera jako prostego skromnego człowieka,
który został bohaterem. Ten reportaż dotyczy konkretnych jednostek, a nie masy ginących i
walczących Żydów. Dramat świadka polega na tym, że nigdy nie można przekazać
wszystkiego, tym bardziej, że zdarzenia obrastają legendą. Czytając utwór wyczuwamy
dramat bohatera i razem uczestniczymy w nim. Główną problematyką jest zagłada narodu
żydowskiego, oraz Żydzi, którzy pragnął pokazać światu, że jako wolni ludzie mogą wybrać
sobie rodzaj i moment śmierci. Do tego dochodzi problematyka egzystencjalna - pytanie o
wartość życia i śmierci, o postawę i zachowanie człowieka.
Po przeczytaniu „Zdążyć przed Panem Bogiem” doszedłem do wniosku, że
powinniśmy cenić życie ludzkie. Jest ono najważniejszą wartością ukazującą prawdziwą
postawę godności człowieka. Za podstawową wartość moralną Edelman uważa życie ludzkie,
troskę o drugiego człowieka, odpowiedzialność za niego. Młodzi powstańcy dowiedli
swojego bohaterstwa i troski o bliźniego:
„...każde życie stanowi dla każdego całe sto procent...”
[ Pobierz całość w formacie PDF ]